రవీంద్రుని గీతాంజలి - 52

రవీంద్రుని గీతాంజలి

తెనుఁగు సేత

శ్రీమాన్ చిలుకమఱ్ఱి రామానుజాచార్యులు

52

I THOUGHT I should ask of thee but I dared not the rose
wreath thou hadst on thy neck.
Thus I waited for the morning, when thou didst depart, to 

find a few fragments on the bed.
And like a beggar I searched in the dawn only for a stray 

petal or two.

Ah me, what is it I find? What token left of thy love? It is 

no flower, no spices, no vase of perfumed water.
It is thy mighty sword, flashing as a flame, heavy as a bolt
of thunder.
The young light of morning comes through the window
and spreads itself upon thy bed.
The morning bird twitters and asks, " Woman, what hast 

thou got ? "
No, it is no flower, nor spices, nor vase of perfumed water 

it is thy dreadful sword.

I sit and muse in wonder, what gift is this of thine.
I can find no place where to hide it.
I am ashamed to wear it, frail as I am, and it hurts me
when I press it to my bosom.
Yet shall I bear in my heart this honour
of the burden of pain, this gift of thine.

From now there shall be no fear left for me in this world, 

and thou shalt be victorious in all my strife.
Thou hast left death for my companion and I shall crown 

him with my life.
Thy sword is with me to cut asunder my bonds, and there 

shall be no fear left for me in the world.

From now I leave off all petty decorations.
Lord of my heart, no more shall there be for me waiting 

and weeping in corners, no more coyness and sweetness 

of demeanour.
Thou hast given me thy sword for adornment.
No more doll's decorations for me!

చిలుకమఱ్ఱి రామానుజాచార్యులు అనువాదము.....

నీ గళంబునఁ దాల్చిన యాగులాబి
పూలదండ నడిగికొను బుద్ధి వొడమెఁ
గాని యడిగెడి సాహస మూనలేను,
పడకపైనుండి లేచి నీ వెడలిపోయి
నపుడు పాన్పునఁ బడియున్న యలరుదండ
తుంపులేనియు నొకకొన్ని దొరుకు నంచు,
వేగుతరికోస మట్టులె వేచి యుంటి,
నెక్కడనొ తప్పిపడియును జిక్కవొక్కొ
యొక్కటియొ రెండొ యేని పూరెక్క లనుచు
వెదకితి బికారి పోలిక నుదయవేళ ||

అక్కటా! యిట నాకేమి చిక్కె నిద్ది?
యేమి వదలితివోయి నీ ప్రేమ గుర్తు?
కావు పూవులు, గంధముల్ కావు, కాదు
పరిమళాంబుకరంబితపాత్ర మిద్ది,
యగ్నిశిఖవలె ధగధగ మనుచు మెరసి
మ్రోగు రువ్వడి పిడుగున వ్రేగు బెరసి
కనఁబడు ప్రచండశక్తి నీ కత్తి యిద్ది,
ప్రాతరుద్గతమైన లే లేత యెండ
క్రమ్మె నీశయ్యపై గవాక్షమ్మునుండి
“అతివ! నీకేమి దొరికిన?” దని ప్రభాత
పక్షి కలకూజితముల నన్ ప్రశ్నవేసె,
కాదు పువ్వులు గంధము గాదు, కాదు
పరిమళాంబుకరంబితపాత్ర మేని,
కడు భయంకరమైన నీకత్తి యిద్ది ||

“ఏమి నీకాన్క యిది!” యని యేను మిగుల
నబ్రమునఁ గూరుచుండి లో నరయుచుంటి,
దీని దాచెడి తా వెటం గానరాదు,
పట్టుకొనుటకు సి గ్గగు, వట్టి యబల,
నురమునం బూన్ప దిగులగుచుండు నేదొ,
ఐన నౌఁగాక “యిద్ది నీ కానుక” యను
గౌరవమ్మునఁ దద్వ్యథాభార మెల్ల
మోయఁగలనోయి గుండెపై మోపుకొనుచు ||

వెరపు గల్గదు నాకిఁక విశ్వమందు,
గెలుపు లిఁక నీవి యెల్ల నా కలహములను,
నెచ్చెలిం జేసి నీ విడు మృత్యువునకుఁ
జేతు జీవితపట్టాభిషేక మేను,
బంధనము లొక్క టొక్కటి పట్టి త్రెంచఁ
గలదు తో డయి నాకు నీ ఖడ్గ మిద్ది,
వెర పనియె నాకు లే దిఁక విశ్వమందు ||

ఏను దాల్చు నలంకృతు లెల్ల కొద్ది
పాటి, వని తీసివేసెద నేటినుండి,
యెదురు చూచుట, మూలల కొదిగి యింక
యేడ్చుటయు, లేదుపో! హృదయేశ! నాకు,
లజ్జపాటును, మధురవిలాసకలిత
వైఖరియు నేను బూనఁగ వలవ దింక,
నా యలంకృతి కీ విడినావు కత్తి,
కీలుబొమ్మల సొమ్ము లిఁకేల నాకు? ||