రవీంద్రుని గీతాంజలి - 54

రవీంద్రుని గీతాంజలి

తెనుఁగు సేత

శ్రీమాన్ చిలుకమఱ్ఱి రామానుజాచార్యులు

54

I ASKED nothing from thee ; I uttered
not my name to thine ear.
When thou took'st thy leave I stood silent.
I was alone by the well where the shadow of the tree fell aslant, 

and the women had gone home with their brown earthen pitchers full to the brim.
They called me and shouted, " Come with us, the morning is wearing on to noon."
But I languidly lingered awhile lost in the midst of vague
musings.

I heard not thy steps as thou earnest.
Thine eyes were sad when they fell on me ; 

thy voice was tired as thou spokest low 

"Ah, I am a thirsty traveller".

 I started up from my day- dreams 

and poured water from my jar on thy joined palms.
The leaves rustled overhead ; the cuckoo sang from the unseen dark, 

and perfume of babla flowers came from the bend of the road.

I stood speechless with shame when my name thou didst ask. 

Indeed, what had I done for thee to keep me
in remembrance ?
But the memory that I could give water to thee to allay thy thirst 

will cling to my heart and enfold it in sweetness. 

The morning hour is late, the bird sings in weary notes, 

neem leaves rustle overhead and I sit and think and
think.

చిలుకమఱ్ఱి రామానుజాచార్యుల అనువాదము.....

ఎదియు కోరఁగలేదు ని న్నేను, తుదకుఁ
బేరుసైతము నీచెవిన్ వేయలేదు,
వీడుకోలున యేని నీతోడ నొక్క
పలుకు పలుకక ముగుదగ నిలిచిపోతి,
వాపి రేవునకుం దిగు వేపచెట్ల
నీడలో నప్పు డొంటిగ నిల్చియుంటి,
నీళ్ళు గొని చను పడుచులు నిండు కుండ
లెత్తుకొని తాము మఱలిరి యిండ్లవైపు,
చనుచు నన్ బిల్చి పల్కిరి “పందె పొల్పు
వాడి ప్రొద్దెక్కె, రమ్ము మాతోడ, *నిప్పు
డే పరధ్యానమం దుంటి విచట?” నంచు,
కాని నే నప్పు డస్పష్టమైన గీతి
పాడుకొనుచుండి నడుమన వీడలేక
యలసగతి నట్లె యొంటిగ నిలిచి యుంటి ||

వచ్చు తఱి నీదు కాలి సవ్వడిని గూడ
నేను వినలేదు, ఖేదము నిండియున్న
చూపు నాపయి వ్రాల్చి సంతాపదీన
మైన క్షీణస్వరమ్ముతో “నయయొ! దప్పి
గొన్న పథికుఁడ” నంచు నీ వన్న యపుడె
పగటికలనుండి నేఁ ద్రుళ్ళిపడుచు లేచి,
కడవలోపలి విమలోదకములు నీ క
రాంజలిం బోయఁ దొడఁగితి, నపుడు మీదఁ
గదలు వేపాకులుం గలగలని మ్రోసె,
ఏ యిరులు కోనపైనొ కోయిలయు కూసె,
నడవ మలుపున విరిసెడి కడిమిగున్న
పూలతావుల కొంగ్రొత్త పొంగు డాసె ||

అపుడు “పేరే?” మటంచు నీ వడుగ మారు
చెప్పకే నిల్చియుంటిని సిగ్గు పడుచు,
నిజముగా నన్ను జ్ఞప్తిలో నిల్పుకొనఁగ
నే నొనర్చిన ఘనకార్య మేమి కలదు?
కాని “నీ దప్పి చల్లార్ప నే నొకింత
జల మొసంగితి” నన్న యీ తలఁ పొకండె
మధురపాథేయమై సదా మరపురాక
నా మనమ్మునఁ గమ్మఁదనమ్ము నింపు,
గడచె వేకువ, మధ్యాహ్నకాల మయ్యె,
నలఁపు గొంతుల రేవుపైఁ బులుఁగు లరచె,
*నట్లె వేపాకు గలగలలాడుచుండె,
ఏదొ తలఁచుచుఁ దలఁచుచు నింక నట్లె
గూరుచుంటిఁ బరాకునఁ గూరి యేను ||